“Hoş geldin orta sınıf!..”

Orta sınıfın korkusu: Oturdukları daire ayaklarının altında gıcırdıyor; artık güvenceleri yok, istikrar istikrarsız, istihdam buharlaşıyor, para yok oluyor, ay sonunu getirmek bir kahramanlık. “Hoş geldin orta sınıf!..” diye selamlıyor, Buenos Aires’in en yoksul mahallelerinden birinin girişindeki yazı.

Orta sınıf, olduğundan fazlasına sahipmiş gibi davranarak, yasalara inanıyormuş ve uyuyormuş gibi yaparak sahtekârca yaşamayı sürdürüyor, ama bu vefakâr geleneği yerine getirmek hiç bu kadar zor olmamıştı.

Orta sınıfın borçlardan soluğu kesilmiş, korkudan felç olmuş, panik içinde büyütüyor çocuklarını.

Yaşama korkusu, düşme korkusu: İşini kaybetme korkusu, otomobilini, evini, eşyalarını kaybetme korkusu, var olabilmek için sahip olması gereken şeylere ulaşamama korkusu.

Ama kamu güvenliği için atılan kolektif çığlıkta, pusuya yatmış suç canavarlarının tehdidi altında en yüksek sesle bağıran yine orta sınıf.

Sanki kendi mülküymüş gibi savunuyor sistemi; oysa yerinden olma tehdidi ve kira yüzünden beli bükülmüş bir kiracıdan başka bir şey değil.

[Eduardo Galeano, Tepetaklak]