Alınteri Gazetesi 21. Yüzyıla Sosyalizmi Yazacağız!
Çalgıcılar, trendeki tüm kadınların tanıdığı bir şarkı çalıyor çünkü her iki ya da üç seferde bir “Bella ciao ciao ciao” diye bağırıyorlar. Şarkının sonunda yumruklarını gri renkteki, uzun ince bulutlarla kaplı gökyüzüne doğru kaldırıyorlar. Mariuccia ile Tommasino, birbirlerine yaştıkları için yumruklarını gösterdiklerini söylüyorlar. Ben de onlara, Zandragliona’nın bana öğrettiği gibi komünist selamı yaptıkları, Pachiochia’nın bana öğrettiği faşist selamından farklı olduğu söylüyorum. Gerçekten de Zandragliona ile Pachiochia, sokakta karşılaştıklarında herbiri kendi selamını veriyordu ve taş-kağıt makas oyunu oynuyormuş gibi görünüyorlardı.
Mariuccia’yla sıradaydım, Tommasino ise ondan biraz daha büyük bir çocukla el ele aramızda. Üç renkli bayraklarını havada sallayan insanları arasından geçiyoruz; bize gülümsüyor, bizi alkışlıyor ve selamlıyorlar. Belki de bir şeyler kazandığımızı düşünüyorlar, belki de Kuzey İtalya’ya onların bize değil de bizim onlara iyilik yapmak için geldiğimizi düşünüyorlar. Şapkalı ve bıyıklı bazı adamlar, ortasında sarı yarım daire olan kızıl bayraklar taşıyor, bilmediğim bir şarkı söylüyor ve ara sıra “İnter-ra-zio-na-aaa-le”* diye bağırıyorlar.
Sonra kadınlar da şarkı söylemeye başlıyor, sarı yarım daireli kızıl bayrakları taşıyan şapkalı ve bıyıklı adamların eşleri bunlar. Ama bu şarkıyı biliyorum. Maddalena’nın, Pachiochia ile karşı karşıya geldiğinde söylediği şarkı. O korkusuz kadınlar, kadın olmalarına rağmen mi yoksa tam da bu yüzden mi korkusuzlar, bilmiyorum. Artık sesler çok güçlü ve çoğunun şarkı söylerken gözleri dolu dolu. Tüm kelimeleri iyi anlamıyorum ama kesin anneleri ve çocuklarıyla ilgili bir şey, çünkü bir noktada trendeki kadınlar ile Kuzey İtalya’nın komünistleri bize bakıp gülümsüyorlar. Hepimiz onların çocuklarıymışız gibi.
(*) Enternasyonal Marşı
[Çocuklar Treni, Viona Ardone, Çeviri :Duygu Filiz İlhanlı, Epsilon Yayınevi, 1. Baskı Nisan 2024]