Etiket Arşivleri: Eduardo Galeano

Latin Amerika’da açlıktan ya da tedavi edilebilir hastalıklardan saatte 100 çocuk ölüyor ama yoksul üreten ve yoksulluğu yasaklayan bu bölgenin sokaklarında ve kırlarında yoksul çocuk sayısı artıyor

Ukrayna Nazilerin işgali altındaymış. Almanlar bir futbol maçı organize etmişler. Silahlı kuvvetlerinin içinden seçtikleri ulusal takımlarına karşı kumaş fabrikası çalışanlarından kurulu Dinamo Kiev; süper adamlara karşı açlıktan ölenler...

Guatemala, daha büyük çaplı bir kirli savaş uygulaması için Latin Amerika’nın ilk laboratuvarı vazifesini gördü. Buenos Aires’ten bir kara mizah örneği: “Biz Arjantinliler korkutulmuşlar, hapsedilmişler, gömülmüşler ve sürülmüşler olarak ayrılırız.”

Ölüm cezasının olmadığı ülkelerde ölüm cezası gündelik olarak mülkiyet hakkını savunmak için uygulanıyor. Vahşi kapitalizm uygarlığında mülkiyet hakkı yaşama hakkından çok daha önemlidir. İnsanların nesneler kadar değeri yoktur

Tüketim toplumunun yaşam biçimi -ki günümüzde bütün dünyada yegâne model olarak dayatılıyor- zamanı giderek daha zor bulunan ve pahalılaşan bir ekonomik kaynağa dönüştürüyor: Zaman satılıyor, kiralanıyor, yatırıma dönüşüyor. Peki ama zamanın sahibi kim?

Çok az kişinin israf yapabilmesi çoğunluğun sefalet içinde yaşamasıyla mümkün olabiliyor. Çok az kişinin fazla tüketmeye devam etmesi için çoğunluğun daha az tüketmeye devam etmesi gerekiyor. Ve kimsenin çizgiyi aşmaması için, düzen savaş silahlarını katbekat arttırıyor

Hollanda’da kilometrekareye dört yüz kişi düşüyor ama hiçbir Hollandalı açlıktan ölmüyor; ama Brezilya’da ve Kolombiya’da bir avuç gözü doymaz bütün ekmekleri ve balıkları kendilerine istiyor.

CIA her zamanki gibi, duymaktan hoşlandığı şeyleri söylemeleri karşılığında para alan uyanık yerel casuslarının raporlarına inandı ve yine her zamanki gibi, coğrafyayı insanlar ve tarihle ilgisi olmayan bir askeri haritayla karıştırdı... Küba işgalcilerin işini üç günde bitirdi.

"Eğer gezegenin yedi milyar sakini Batı’nın gelişmiş ülkelerindeki vatandaşlar gibi tüketselerdi, bütün gereksinimlerini karşılamak için on gezegen gerekecekti."

Albay Caamaño yüzünü yıkayıp büyükelçilikten çıkıyor. Yere bakarak yürüyor. Yangınların dumanının, gölge yapan o yoğun dumanın içinden geçiyor ve gündüzün neşeli havasına dalarak ayaklanmanın başındaki yerine dönüyor